Burcu Kıvrak'ın Aladağlar Epic Trail Tecrübesi

Aladağlar Epic Ultra Trail; Epic ki ne Epic…

Haberim olmadan, hayatımda ilk kez canlı canlı  Aladağlar’a şahit olmanın zamanı gelmiş, bir son dakika kararıyla başlayan bir serüven için heyecanla yola koyuldum ve yarışa iki gün kala Niğde’ye vardığımda muhteşem insanlardan oluşan Scarpa ekibimiz beni karşıladı. Şehir merkezinden Aladağlar’a yaklaştıkça içimdeki heyecan büyüdükçe büyüyor, heybetinin güzelliği ve muhteşem görüntüsü beni adeta büyüledi ve nabzım yükseldi. İnsanın kendi gözüyle gördüğü bu doğaüstü güzelliği anlatabilmesi oldukça güç. Ege bölgesi dışında ilk kez bu irtifada ve antrenman eksikliğime rağmen bu parkurda koşacağım için heyecanla birlikte biraz da korkmuyor değildim. Koşullar ne kadar zor görünse de her ne olursa olsun kendime ve ekibimize olan güvenim tamdı.

Yarıştan bir gün önce yarış sabahı programımızı ekip olarak hep birlikte planladık ve ertesi sabah yarış için sabahın erken saatlerinde hazırlıklarımızı yaptık. Yarışmada kullanacağımız ekipmanlarımızı Scarpa takım aracımıza yerleştirdik ve konakladığımız dağ evinden yarışın start noktasına gitmek için yola koyulduk. Start noktasına vardığımızda yarış için üzerimize giymemiz gereken ekipmanlarımızı giyerek ısındıktan sonra nihayet yarışa başlama saati gelmişti. 1750 rakımdan başlayan yarışma bizleri önce 1480’lere indirecek ardından 2506 metrelere kadar çıkacaktık.

Yarış için start verildiğinde sanki düz bir yol yarışında başlarcasına yüksek hızda bir çıkış yaptık ve ilk beş kilometreye kadar takım arkadaşım Serpil ile birlikte yarışın teknik kanyon inişini hızlı ve dikkatli bir şekilde sürdürdük. Vadinin son yüksek kaya inişinde ilk ayak burkulmam gerçekleşti, ilk diyorum çünkü geniş ve taşlı dere yatağında engebeli olan bu arazide ilk cp’ ye varana kadar ne yazık ki birkaç burkulma daha yaşamıştım. İlk cp (Kazıkali) noktasına ulaştığımda hiçbir takviye alma ihtiyacı duymadan, ikinci cp noktasına doğru hafif tırmanışa başladık. İkinci cp (Emli) noktasında sadece soda ve limon desteği alarak yarışa devam ettim. Tırmanış git gide artarken ikinci cp’ den kısa bir süre sonra yarışan birkaç arkadaş rotanın biraz yukarısına çıkmış olduğumuzu fark ederek aşağıya inmeye çalışırken ayağımın kayması sonucu 4-5 metre kadar aşağı sürüklenerek düşmeye başladım. Ayağa kalkıp toparlanırken yaralandığımı fark edince Scarpa ekibimize yavaşlamak zorunda kaldığımı, bitirebilecek düzeyde olduğumu belirterek endişelenmemeleri için bilgi verdim. Bir yandan diğer takım arkadaşlarımın iyi olup olmadıklarını düşündüm. Düştüğüm esnada oluşan sürtünmeden kaynaklı bacağımda yanma hissi, açık yara oluşumlarıyla birlikte o esnada gittikçe artan rakımın tokat gibi çarpacağından habersizdim. Başımı yukarı kaldırdığımda en tepeye varmış olan yarışmacıları gördüğümde bir an devam edemeyeceğimi düşünüp geriye baktığımda devam etmekten başka çare olmadığına ikna olmuştum. Rakım arttıkça gelişen mide bulantısı, havanın bazen soğuk bazen sıcak esmesi de durumu zorlaştırıyordu. Tüm bunlara rağmen hayatım boyunca hiç bulunmadığım bir arazide ve hiç çıkmamış olduğum bir irtifada olduğum için hem canım yanıyor hem de ilginç bir şekilde keyif alıyordum, ara ara neden burada olduğumu sorguladığım da olmuyor değildi, insanın aklına her şeyin geldiği anlar olur ya hani böyle film şeridi gibi; işte öyle bir şey  (aklıma geldikçe hala gülüyorum).

Nihayet tırmanışın sonuna gelmiş en tepedeydim. Manzaranın güzelliğine baktıkça canımın yanmasını unutup büyülenmeye devam ediyordum. Bulutlara böylesine yakın ve ilk gün uzaktan gördüğümde nabzımı yükselten bu dağın tepesinde olduğuma inanamıyordum. Buradan sonrası teknik iniş başlıyordu. Hem taşlı hem de dar bir inişi olan parkurda işaretleri takip etmeye çalışarak vadiye yaklaştıkça çobanları ve sürülerini görmeye başladım. Vadiye indiğimde parkurun çok daha az eğimli single patikaları içeren bölümü başlamıştı. Yukarıda tırmanış boyunca tek bir ağaç görmemenin ardından bu kısımda uzun çam ağaçlarını gördükçe motivasyonumu sağlayıp, hızımı arttırarak ağaçların arasından koşarken bitişe varmaya odaklanmıştım. Son üç km kala toprak yol başlamış ve ardından nihayet finiş görünmüştü. Bitirdiğimde hemen gerekli sağlık kontrollerim yapıldı ve Scarpa ekibimize ulaştım. Ödül töreni için alanda hazırdık ve tüm ekip arkadaşlarımın 25km ve 13km’lik etaplarda dereceler elde elde etmiş olması gurur vericiydi.

Benim için güzel dostlukları ve takım olma ruhunu içinde barındıran bir yarış olmakla birlikte zorlu geçen bu parkurda deneyim ve tecrübe kazanmış olmak acı tatlı her yönüyle farklı bir serüvendi.

Yarış öncesi, yarış sırasında ve sonrasında desteğini hep hissettiğim Scarpa ekibimizede ne kadar teşekkür etsem azdır. İyi ki bu ailenin bir parçasıyım.

Teşekkürler Scarpa Team!